قصه (13)

  از یزد بازگشتند

از راه نرسیده سعیدزنگ زد... عدنان رفت

مهرانه در بهت بود

حالا علاوه بر شوک و بهت خجالت کارهای عدنان هم اضافه شده بود

خانواده ی مهرانه طبقه بالا زندگی میکردند... از این مسافرت خبر داشتند... از این سریع رفتن و سریع آمدن... از اینکه نه سوغاتی در کار بود نه هیچ چیز دیگری، مهرانه خجالت میکشید

عدنان نیمه های شب بازگشت و وقتی آمد مهرانه داشت گریه میکرد و عدنان در مقابل جمشهای بهت زده مهرانه سیگاری روشن کرد و کنار پنجره ایستاد

مهرانه دیگر لبریز از درد شده بود... مگر میشد همسر مهرانه سیگاری بکشد؟

دیوانه شده بود

داد کشید... التماس کرد... حرف زد و تا خورشید طلوع کند با عدنان به هزار زبان گفت ، اما بی فایده بود

انگار دیگر در پس چشمهای عدنان چیزی برای عشق ورزیدن به مهرانه نبود

هرچند ادعا میکرد عاشق مهرانه است.... و فردا شب با یک گردنبند گرانقیمت به خانه بازگشت

اما این چیزی از درد مهرانه نکاست

مهرانه صبح همان روز به مادر عدنان تلفن زد و ماجرا را تعریف کرد و مادر عدنان در جواب عروس نگرانش سکوت کرد و در اولین فرصت که مهرانه را دید او را به کناری کشید و گفت نباید از این ماجرا به کسی چیزی بگوید... گفت که عدنان که سیگاری نیست ، تو او را عصبانی کرده ای و او دست به این کار زده... اما مهرانه معتقد بود کسی که سیگاری نیست که در ماشینش سیگار نگه نمیدارد... اما...

روزها گذشت

عید از راه رسید

روز اول عید بود و طبق عادت دیرین خانواده ی مهرانه ...همه خانه پدربزرگ که بزرگ خاندان بود جمع میشدند... مهرانه هرآنچه کرد عدنان از رختخواب بیرون نیامد و گفت مهرانه حق ندارد حتی درب را به روی کسی بگشاید... مهرانه صدای خانواده اش را میشنید که داشتند به عید دیدنی میرفتند و هرچه زنگ آنها را زدند جوابی نشنیدند و مهرانه باز اشک ریخت...

عدنان حتی برای ناهار از رختخواب بیرون نیامد... حتی حاضر نشد به سفره رنگارنگ عروسش نگاهی بیندازد

و مهرانه باز با چشمهای گریان سفره را جمع کرد

بعد ازظهر شد

مادر مهرانه زنگ زد

مهرانه بهانه آورد و گفت خودش سرما خورده و بیرون نمی آید

شب شد

نیمه شب مهرانه از خواب بیدار شد ... دید وسط هال خوابیده است.. اصلا کی خوابش برده بود... چگونه خوابش برده بود... مهرانه که اصلا قصد خوابیدن نداشت... عدنان کجا بود... تمام خانه را گشت ، اصلا عدنانی در کار نبود... پارکینگ را نگاه کرد... ماشین هم نبود

مهرانه پتویش را دورش پیچید و به حیاط رفت

تا صبح توی حیاط نشست و به آسمان چشم دوخت

نه حرفی برای گفتن داشت ... نه گله ای ... نه دعایی... نه اشکی

صبح که عدنان آمد با صدای بلند شروع به دعوا کرد و گفت که دیروز مهرانه به او بی توجهی کرده و چون غذا نخورده بوده نصفه شب حالش بد شده و به بیمارستان رفته و تا صبح زیر سرم بوده... ولی مگر میشد... مهرانه با آن خواب سبک... چطور اینگونه خوابش برده بود

روزهای عید گذشتند و حتی یک روز عدنان به دل مهرانه راه نیامد

عدنان اینبار به تنهایی به روستایشان رفت

وقتی بازگشت آنقدر شاد بود که در پوست خود نمیگنجید

دیگر شبها موبایل از دستش نمیفتاد

میگفت با سعید حرف میزند

مهرانه در لاک خود خزیده بود

اعتراض نمیکرد

با سیلی صورتش را سرخ نگه میداشت

نمیخواست پدر و مادرش نگران شوند... لب باز نمیکرد... اما کدام پدر و مادری هستند که رنگ رخسار فرزند خود را ببیند و گول لبخندهایش را بخورند...

حالا دیگر عدنان شبها خیلی دیر به خانه می آمد

و صبح های خیلی زود از خانه خارج میشد... به مهرانه میگفت صبحها به پارک میرود برای ورزش صبحگاهی... هرچه مهرانه اصرار کرد که او را هم با خودش ببرد گفت که با همکارانش است و دوست ندارد همسرش جلوی آنهمه مرد ورزش کند... هرچه مهرانه اصرار کرد که من فقط تا مسیر پارک را با تو همراهی میکنم و بعد خودم بازمیگردم ... بی فایده بود

مهرانه هر روز افسرده تر میشد

یک شب مهرانه حدود ساعت ده شب تک و تنها توی خانه نشسته بود و گریه میکرد

زنگ در به صدا در آمد... مهرانه اشکهایش را پاک کرد... پدر و مادر مهرانه آمده بودند به آنها سر بزنند... کاری که کمتر وقتی رخ میداد... چون تمام روز مهرانه پیش آنها بود... وقتی وارد شدند مهرانه طبق معمول به دروغ گفت که عدنان سر شب به خانه آمده و برای کاری بیرون رفته و به زودی بازمیگردد.... چای آورد با دلهره... میوه چید با دلهره... ساعت از دوازده گذشته بود و سکوت فضای خانه را پرکرده بود...

پدراز مهرانه پرسید هرشب همین است؟؟؟؟

مهرانه گفت : نه ... امشب برای کاری رفته... می آید

پدر شبهای زیادی پیگیر نبودن عدنان میشد... و مهرانه بهانه های رنگ به رنگ برایش می آورد

اما امشب....