قصه (12)

 

 دائما عدنان با گوشی پچ پچ میکرد و این از طاقت مهرانه خارج بود

عدنان نمیگذاشت مهرانه حتی دست به موبایلش بزند و مهرانه اصلا اهل کندوکاو در وسایل شخصی دیگری نبود، حتی اگر این دیگری همسرش باشد

در این میانه یک دفعه پدر مهرانه گفت که تصمیم دارد درب پشتی دفترشان را که به پارکینگ راه دارد ببندد

مهرانه از این تصمیم تعجب کرد

اما برایش مهم نبود

اما شب که عدنان به خانه آمد بسیار عصبانی بود که چرا درب پشتی قفل شده است

مهرانه ازعدنان پرسیدکه تو چطور خبر دار شدی که درب پشتی قفل است

تو از در پارکینگ به خانه آمدی... چکار به درب پشتی دفتر داشتی؟

عدنان با عصبانیت داد میکشید و گفت که فکر کرده مهرانه در دفتر است و میخواسته به سراغ او برود

باز مهرانه با تعجب به عدنان نگاه میکرد... من که هیچ شبی در این ساعات در دفتر نیستم

اما چیزی از عصبانیت عدنان کم نمیشد

و چیزی هم از تعجب مهرانه...

این روزها باز مهرانه احساس میکرد که عدنان مشروب میخورد

شبها بوی الکل میداد

مهرانه برخلاف طبیعت و میلش شروع کرد عدنان را سوال پیچ کردن

موبایل که زنگ خورد... مهرانه گفت من جواب میدهم و عدنان با خشم نپذیرفت... گوشی را برداشت شروع کرد به حرف زدن و بعد از چند دقیقه گوشی را نزدیک گوش مهرانه آورد ... مهرانه صدای مردانه یک نفر را شنید و خجالت زده شد . از فکرهایی که کرده بود از خیالاتی که میبافت... اما مقصر خود عدنان بود با رفتارهایی نه چندان مناسب... عدنان گفت برای دوستش کاری پیش آمده و باید به سراغش برود و مهرانه باز اصرار کرد که همراه عدنان برود... گفت این وقت شب نمیخواهد تنها بماند و دوست ندارد عدنان هم تنها ازخانه خارج شود... عدنان بسیار عصبی شد... پرخاش کرد... صدایش را بالا برد و در نهایت گفت که در ماشین منتظر است تا مهرانه آماده شود و همراهش برود

در آن شب عدنان با خودش مهرانه را از پیچ پیچ های بسیار به درب منزل یکی از دوستانش برد... اسم این دوست سعید بود... دوستی که همیشه نامش در میان حرفهای عدنان وجود داشت

مهرانه دید که عدنان با سعید به داخل خانه رفتند و حدود نیم ساعت بعد بازگشتند

عدنان به مهرانه گفت که بیخود خودش را معطل کرده، گفت حق ندارد به او شک کند... گفت به کمک دوستش آمده و حالا هم باز میگردند.

شب بود و اواخر فصل زمستان ولی هنوز هوا سوز سردی داشت و هرچه مهرانه به عدنان اصرار کرد که شبشه های اتومبیل را ببندند عدنان قبول نکرد و در نهایت به محض رسیدن عدنان طبق عادت هر شب دوش گرفت و به رختخواب رفتند.

به عید نزدیک میشدند

عدنان هرروز بی محبت و بی محبت تر میشد

مهرانه حساس شده بود... به هرچیزی شک داشت... این شک را در ذهن خودش نگاه میداشت و به هیچکس بروز نمیداد... دلیلی هم نداشت... چیزی ندیده بود.. چیزی نشنیده بود... شاید ذهنش بیمار و وسواسی شده بود

اما طاقتش طاق بود

برای همین پیش مادر عدنان رفت

ساعتها گریه کرد... از تلفنهای مشکوک گفت... از بی مهری ها.. از دیر آمدنها... از بهانه ها... از بددهانی ها

اما مادر عدنان در جواب به مهرانه گفت مشکل از توست

تو خانه داری بلد نیستی

تو خوب خانه را تمیزنمیکنی

تو برایش فرزند نمی آوری

مهرانه مبهوت شده بود... خانه داری چه ارتباطی با بی مهری ها داشت... مهرانه که خیلی کدبانو بود... شبها انار دانه میکرد برای میان وعده های عدنان... کیک میپخت برای اینکه سرکار با همکارانش بخورد... عاشق خانه اش بود... تمیز بود... این بهانه های بی ربط چه بود؟

با توجه به عید سال قبل مهرانه اصلا دلش نمیخواست عید فرا برسد

نزدیک عید یک شب ناگهانی عدنان به خانه آمد و مهرانه گفت فردا میخواهیم به یزد برویم... برویم مسافرت

مهرانه شوکه شده بود

که چرا

چرا بی برنامه

عدنان گفت که باید با خانواده اش به مسافرت یزد بروند... یکی دو روز... یک ماشین خیلی راحت هم از طرف اداره به او میدهند که خیلی راحت سفر کنند... مهرانه دلیل این سفر را نمیفهمید... دلیل اینکه اداره اینطور محبت میکند را نمیفهمید

عدنان در دو اداره دولتی به طور همزمان کار میکرد

هر دو جزو اداره های بزرگ و خوش نام بودند

به زور مهرانه را با خودش به سفر برد... به زور همه با هم در ماشین جا شدند

عدنان در یزد عمویی داشت که یکراست به خانه ی او رفتند و به محض رسیدن عدنان به مهرانه گفت که ماشین یک اشکالی پیدا کرده و باید آن را به تعمیرگاه ببرد

یک روز استراحت کردند... مهرانه از عدنان خواست که به گردش بروند... جاهای دیدنی شهر را ببینند

اما در کمال تعجب عدنان گفت که یکی دوساعت دیگر میخواهیم برگردیم... یعنی چه؟

وبازگشتند... تمام طول مسیر مهرانه هزاربار این سوال را تکرار کرد پس این چه مسافرتی بود و هیچ جوابی وجود نداشت... جز اینکه مادر عدنان میگفت که آب و هوا عوض کردیم....