قصه (6)

 

 پدر علی تصمیم گرفت که تکلیف پسرش را روشن کند

به قول معروف پسرش را یه دل کنه و نتیجه ی نهایی را کسب کنه

مهرانه اصلا راضی به این وصلت نبود... کما اینکه علی پسر بدی نبود... اما مهرانه پر احساس کجا و این علی پیرو  چهارچوبهای خانواده های اون زمان کجا؟

دوباره درخواست خواستگاری تکرار شد

پدر مهرانه جواب منفی داد و بهانه را نداشتن کار دائم با درآمد کافی  بیان کرد

اما خانواده ی علی گفتند که هیچ اشکالی نداره این مطلب مسکوت میماند تا وقتی که علی کار مناسب پیدا کند.

مهرانه در دنیای خودش غرق بود

عمو درسش را به اتمام رسوند و حالا در پی ساختن زندگی و آینده اش بود روی پایه هایی بلندتر از اون دفتر کوچولو

و مهرانه دوست نداشت رفیق راهش را از دست بده

اما چاره ای نبود

چون دیر یا زود باید زندگی این جوانها به سرو سامان میرسید

و اونها در روزهایی بودند که داشتند آینده را پایه ریزی میکردند

مهرانه بی انگیزه و بسیار سرد دانشگاه را ادامه میداد

عمو در پی کار مناسب با رشته ی دانشگاهیش بود

و دفتر هر روز پیشرفت میکرد... پیشرفت چشمگیری که همه میدیدند و قابل چشم پوشی نبود

*******************************************

خوب یادم هست که یک جمعه ی بهاری بود

داشتم کتاب و مجله هایی اون هفته را زیر و رو میکردم که زنگ در خونه به صدا در آمد

یکی از فامیلهای نزدک پدر بود

حرف را کشیدند به خواستگار... خواستگاری که خودشان برای مهرانه لقمه گرفته بودند

خواستگاری که شغل متناسبی داشت. درآمد خوبی داشت. گفتند برازنده است. گفتندجوان است و ....

تا آن زمان هرگز پدر اجازه ورود هیچ خواستگاری  را با عنوان خواستگاری به خانه نداده بود. همه ی خواستگارها در مرحله ی مطرح شدن رد میشدند. حتی اجازه ی ورود نمیگرفتند. حتی خانواده ی علی که با ما رفت و آمد خانوادگی داشتند تحت عنوان خواستگاری نیامدند.

و این خواستگار ....

همان بعدازظهر...

خیلی عجیب بود. من اصلا قصد ازدواج نداشتم. پس نیازی به گذاشتن انرژی زیادی نبود

نه لباس خاصی نه پذیرایی خاصی و نه حتی دلهره ای

خیلی ساده ، ساده ترین لباس کمدم را درآوردم و پوشیدم

ساده ترین بشقاب و چنگالها را آماده کردم.

حوصله درآوردن و برق انداختن کریستال ها را نداشتم... میخواستم زودتر تمام شود و من به کنج اتاقم پناه ببرم و با قلم و دفترم تنها شوم

میوه ها آماده شد.

چای

و یک خواستگاری ساده

یک پسر معمولی...قد بلند... یا محاسنی مشکی... چشمهایی مشکی و خیلی معمولی

نه مرد رویاهای مهرانه بود و نه قصه ی خاصی داشت

و نه حتی حرف خاصی

در همان جلسه گفتند که مهرانه و پسر به اتاق مجاور بروند و حرف بزنند و مهرانه با چشمهایی که دو دو میزد به مادر نگریست

مهرانه تا به حال چنین کاری نکرده بود

حرفی هم نداشت

سوالی هم نداشت

هیچ...

پسر هم چندان حرفی نداشت...

دقیقه ها کش آمد ولی انگار دست تقدیر چیز دیگری رقم زده بود....